Rare bonen, seitan en een persoonlijk verhaaltje

Op Vegetus zeg ik er niet zo vaak iets over, maar ik heb de afgelopen vier jaar heel hard gewerkt aan een academisch proefschrift (lees: dik ingewikkeld boek) over begraafplaatsen uit de Vroege Middeleeuwen. Het is nu bijna af, dus als het een beetje meezit ben ik over een aantal maanden Dr. Martine!

Nu het einde dichterbij komt ben ik natuurlijk steeds meer aan het nadenken over wat ik hierna ga doen, en één van de dingen die ik heel graag wil is meer tijd besteden aan Vegetus. Ik weet nog niet precies wat dat allemaal gaat worden, maar als experiment ga ik om te beginnen maar eens wat vaker een persoonlijk verhaaltje op de site zetten in plaats van alleen maar recepten.

Ik blijf ook gewoon fijn recepten posten hoor, maar ik dacht dat jullie het misschien ook wel eens leuk zouden vinden om wat meer te lezen over de rare experimenten die hier in de keuken plaatsvinden, de capriolen van onze poes Mindl, hoe ons huis ingericht is, wat voor avonturen we in het weekend beleven etc. Ik ga rustig een beetje opbouwen en kijken hoe het bevalt. De komende tijd moet ik ook nog flink aan mijn boek werken, maar ik verwacht dat mijn schrijfenergie straks vanzelf wat meer naar Vegetus verschuift als ik niet meer zo veel moeilijke teksten over archeologie hoef te maken.

Vandaag dus een verhaaltje over rare bonen en seitan. We hebben een hele poos veel uit pakjes, zakjes en potjes gegeten omdat ik geen zin had om in de keuken te staan, maar met de komst van de lente is dat gelukkig overgegaan en nu maak ik weer regelmatig dingen zelf. Bijna iedere week kook ik een pan met bonen (zie hier mijn post over zelf droge bonen koken) die we gebruiken in stoofpotjes, salades en om broodbeleg van te maken. Wat ik niet meteen nodig heb vries ik in, zodat ik altijd een portie bonen bij de hand heb voor een snelle maaltijd.

Ik vind het leuk om af en toe eens een ander soort bonen uit te proberen, en zo kwam ik pas thuis van de toko met dit zakje mysterieuze mini-boontjes. Op de verpakking staat 'Jarpresie' en 'veldbonen'. Jarpresie kent Google niet en veldbonen zijn volgens Wikipedia hetzelfde als tuinbonen, maar deze waren duidelijk veel te klein voor tuinbonen. Nadat ik wat plaatjes van verschillende bonen en erwten had bekeken dacht ik dat het misschien een soort lichter gekleurde azukibonen zijn? Ik weet het nog steeds niet, maar ik heb gewoon gedaan wat ik altijd doe met bonen: een dagje voorweken en dan lekker lang koken tot ze zacht en gaar zijn.

Ik had ook net een driedubbele portie seitan gemaakt volgens ons basisrecept. Dit is nog steeds één van mijn favoriete seitan recepten. Het kan lastig zijn om een goeie textuur te krijgen met gekookte seitan, maar als je het deeg zo droog mogelijk maakt, en dan de stukjes nog een paar keer uitrekt, dubbelvouwt en plat drukt krijg je super stevige, malse seitan met dit recept. I love it! Met deze hoeveelheid seitan kunnen we ongeveer een maandje vooruit. Ik weet nog niet precies wat ik er allemaal van ga maken, maar we eten regelmatig seitan in pitabroodjes voor de lunch en pas heb ik uit het boek Afro Vegan een hele toffe manier geleerd om seitan te paneren met azijn en maïsmeel.

Van het seitan koken was nog een pan vol bouillon van over (op de foto in de bakjes met deksel). Seitanbouillon is super smaakvol, dus als het even kan gebruik ik die graag nog ergens voor, meestal in een stoofpotje. Dit keer viel het precies samen met de mystery bonen, en ik bedacht dat die vast wel wat smaak konden gebruiken van de bouillon. Ik deed er nog een grof gesneden ui bij, en nu hebben we heerlijk smaakvolle boontjes die klaar zijn om verwerkt te worden tot mystery chili en mystery hummus.

Ik hoop dat jullie dit soort verhaaltjes leuk vinden! Als je vragen of opmerkingen hebt lees ik die zoals altijd graag in de comments of op onze facebook pagina. Tot de volgende keer!